উপহাৰ
হৃদয়ত থাকে যদি আন্তৰিকতা
মৰমত থাকে যদি সত্যতা
সৃজনী নৈ বয় আপোনপাহৰা হৈ
গান বা ছবি, নহ’লে কবিতা৷
সেই উপহাৰ যাৰ অপেক্ষা
কেতিয়াও নহয় কৰা, নুসুধিবা৷
সেই উপহাৰ আহে বৈ
বিশ্বাসৰ এক নদী হৈ৷
সুৰ তোমাৰ, কথাও তোমাৰ৷
সংগীতো তোমাৰ, কণ্ঠও তোমাৰেই৷
প্ৰকাশ মাথো সময়ৰ৷
দাবী আছে বিশ্বাসৰ৷
সেই বিশ্বাসৰ,
মই সাজো ঘৰ৷
জীৱননৌকাৰ গুৰিবঠা ধৰি৷
সময়ো ৰৈ গৈছে ক’ৰবাত
এইয়ো সেই আজলীজনীয়েই৷
নিভাঁজ মৰমত অভিনয় নাথাকে
অগাধ বিশ্বাসত প্ৰতিশোধ নাথাকে
অভিমানবোৰ হয় হেমন্তৰ সৰাপাত৷
জুখি নাথাকিবা বাৰে বাৰে
চকুত মৌচুমী শুকাল বাবেইতো
মলঙি থাকে চিকমিক ৰ’দালি৷
ক্ৰোধ আৰু সহচৰ ৰিপুবোৰ
এলাহ আৰু আনুসঙ্গিক দূৰ্বলতাবোৰ
হেঁচি ধৰা সিহঁতৰ জাক পতা প্ৰাবল্যবোৰ
হয়তো এদিন ফুলনিত জিৰাব
সমাধিৰ শিলত কটা চাই হাঁহিব
কিন্তু জীৱনৰ পঁজা এইপাৰেই যে
— নীলাঞ্জনা, ফেব্ৰুৱাৰী ২০২৫
