স্বস্তি - চুটি গল্প
++++++++++++++++
বৰুৱাই কোঠাটোৰ ভিতৰতে পায়চাৰি কৰি থাকিল৷ এবাৰ বিচনাখনত বহে, আকৌ উঠে৷ হিচাপ নাই কিমানবাৰ তেওঁৰ পঢ়ামেজখনত পৰি থকা সৰু কিতাপখনৰ পাত লুটিয়ালে৷ মাজতে বৰুৱানীৰ আলমাৰিটো খুলি চালে, এনেয়ে৷ খোলোতে কেৰেককৈ শব্দ হোৱাত অলপ সজাগ হ'ল তেওঁ, কিজানি কোনোবাই দেখা পাই যায়! ঘৰৰ চোতালত আৰু বাকী কোঠাবোৰত মানুহে অহাযোৱা কৰি আছে৷ বৰুৱানীক বাদ দি ঘৰৰ বাকীবোৰে আৰু ৰাইজে হয়তো এই সময়ত তেওঁৰ উপস্থিতি কামনা নকৰিবও পাৰে কি ঠিক৷ সমাজখন যিহে৷ কেইদিনমানৰ আগতে যি ঘটনা ঘটিল ঘৰখনত তাৰবাবে জগৰীয়া যিহেতু তেৱেঁই৷ কোঠাটোত বৰ্তমান আন কোনো নাই৷ ওলাই যাম বুলি হাজাৰবাৰ ভাবিও তেওঁ বিশেষ কাৰণত আবদ্ধ হৈ থাকিব লগীয়াত পৰিছে৷
বৰুৱানীৰ আলমাৰিৰ ভিতৰত তেওঁৰ ডাড়িখুৰোৱা সৰু আইনাখন আকৌ কেনেকৈ সোমালহি? এইবাৰ এনেই আইনাখন তুলি ল'লে তেওঁ - প্ৰায় ষাঠিবছৰ গৰকা মানুহজনক বাৰু জীৱনযুদ্ধত ভাগৰুৱা যেন লাগেনে মুখখন চালে? নাই তেনেকুৱা একো নাই, আইনাত একোৱেই নেদেখিলে তেওঁ৷
কেৰেককৈ সৰু শব্দ এটা আকৌ হ'ল, আলমাৰিটো বন্ধ কৰি দিলে৷
পুনৰ মেজৰ ওপৰত থকা কিতাপখন তুলি ল'লে এইবাৰ৷ বেয়া হোৱা নাই, ই বুবুলে সৰুকৈ যদিও ভালেই উলিয়াইছে কিতাপখন৷ বুবুল ল'ৰাটো ভাল, তাক লৈ তেওঁৰ চিন্তা নাই তেনেকৈ৷ কিন্তু ডাঙৰ ল'ৰা ৰুবুল? সি পঞ্চমমানত থাকোতেই মৰমৰ আইতাকজনী ঢুকোৱাৰ পৰাই নাস্তিক হৈ পৰিল সি৷ কিযে হ'ব ল'ৰাটোৰ৷নামঘৰলৈ নেযায়৷ ধূপ ডালো নজলায় কেতিয়াও৷ বোলে ধৰ্ম কৰি কি হ'ব? ভগৱান আছে যদি আইতাক ইমান কষ্ট কিয় দিলে? সৰুমাহীৰ গাত কি দোষ আছিল, মহাই মাহীৰ মৃত্যুৰ এবছৰ নহওঁতেই কিয় বিয়া পাতিলে, ভগৱানে তেতিয়া নাক বজাই শুই আছিল নেকি? দেউতাই কথাই কথাই কৃষ্ণ কৃষ্ণ কৰাৰ ফলত লাভ কিনো হৈছে ঘৰখনৰ৷ ইত্যাদি ইত্যাদি৷ চুলিয়ে ডাড়িয়ে চেহেৰাও তাৰ যিটোহে হৈছে পাই৷
সিটো কোঠাত ৰাইজৰ মাত ক্ৰমে কোঢ়াললৈ পৰিবৰ্তন হোৱা যেন লাগিছে৷ তেওঁ ইয়াতে লুকাই আছে বুলি গম পাইছে নেকি বাৰু ৰাইজে? আলমাৰিটোৰ কাষতে কুচিমুচি লুকাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, তাৰ পৰা বাহিৰৰ কথাবোৰো প্ৰায় ভালদৰেই শুনিবলৈ পায়৷ কিতাপখন হাততে থাকিল, অন্ততঃ আমনি নেলাগিব এতিয়া, ভালকৈ পঢ়াই নাই এতিয়াও৷
ৰাইজে কিবা এটা কথা বুবুল আৰু ৰুবুলক বৰ জোৰ দি কৈ আছে৷ বুবুলে কিবা অনুনয় বিনয় কৰি থকা যেন লাগিল৷ ঘৰখনলৈ আৰু অমংগল চপাবলৈ তেওঁৰ মন নাই কিন্তু তেওঁযে অবৰূদ্ধ আৰু বৰ নিৰুপায় এতিয়া! বৰুৱানী বোধহয় বেলেগ কোঠাত আছে৷ এইবাৰ কোনোবা অহাযেন পাই অলপ সন্ত্ৰষ্ট হ'ল বৰুৱা৷ ৰুবুল তেওঁ থকা কোঠাটোলৈ আহিল খৰখোজেৰে, পিছে পিছে বুবুল৷ বুবুলে কোঠাত সোমায়েই দুৱাৰখন জপাই দিলে৷ তেওঁ থকা ফালে সিহঁতে চোৱাই নাই, গতিকে দেখাৰ প্ৰশ্নই নুঠে৷ জপৰাচুলিয়া ৰুবুলটোৰ এই কেকটাচৰ নিচিনা হেয়াৰস্টাইলটোৱে কেইদিনমানৰ পৰা তেওঁক বৰ বেছি আমনি কৰিছে দেখোন, কিবা ভাল নেলাগে৷ আগতেও ঘৰৰ সকলোৱে কিমানবাৰ যে ক'লে বোপাই চুলিবোৰ ঠিয় ঠিয়কৈ নেৰাখিবি চোন, কেটেলাপহু নে ভুচুংপহু ধৰিবই নোৱাৰি৷ সি নেমানে৷ বুবুলে কিবা বুজাইছে ককায়েকক৷ একোবত ৰুবুলে কোৱা যেন পালে, "হ'ব দে ঠিক আছে৷তহঁতে সকলোৱে বিচাৰিছ যেতিয়া...."
ভায়েকে কান্ধত লৈ থকা গামোচাখনকে নিজৰ গাত মেৰিয়াই লৈ ৰুবুল কোঠাটোৰ পৰা ওলাই গ'ল৷ বৰুৱাই শুনিলে সি কোৱা- "ৰাইজ দায়দোষ নধৰি ভাতমুঠি ধৰিব আৰু, চুলিখিনি এতিয়াই খুৰাই পেলাম আৰু আপোনালোকে যি কয় তাকেই কৰিম...."৷
কোঠাটোৰ পৰা ওলাই যাব খুজিও সৰু শব্দ এটা শুনি টকলামূৰীয়া বুবুল ৰৈ গ'ল৷ আলমাৰিটোৰ চুকত স্মৰণিকাখন যেন এইমাত্ৰ পৰি গৈছে, সেইখন আকৌ তালৈ গ'ল কেনেকৈ? এচাটি চেঁচা বতাহে দুৱাৰৰ পৰ্দাখনৰ লগতে তাৰো খালি গাটো যেন হঠাতে জোকাৰি গ'ল৷.... +++++++
৩/৩/২০১৪৷
++++++++++++++++
বৰুৱাই কোঠাটোৰ ভিতৰতে পায়চাৰি কৰি থাকিল৷ এবাৰ বিচনাখনত বহে, আকৌ উঠে৷ হিচাপ নাই কিমানবাৰ তেওঁৰ পঢ়ামেজখনত পৰি থকা সৰু কিতাপখনৰ পাত লুটিয়ালে৷ মাজতে বৰুৱানীৰ আলমাৰিটো খুলি চালে, এনেয়ে৷ খোলোতে কেৰেককৈ শব্দ হোৱাত অলপ সজাগ হ'ল তেওঁ, কিজানি কোনোবাই দেখা পাই যায়! ঘৰৰ চোতালত আৰু বাকী কোঠাবোৰত মানুহে অহাযোৱা কৰি আছে৷ বৰুৱানীক বাদ দি ঘৰৰ বাকীবোৰে আৰু ৰাইজে হয়তো এই সময়ত তেওঁৰ উপস্থিতি কামনা নকৰিবও পাৰে কি ঠিক৷ সমাজখন যিহে৷ কেইদিনমানৰ আগতে যি ঘটনা ঘটিল ঘৰখনত তাৰবাবে জগৰীয়া যিহেতু তেৱেঁই৷ কোঠাটোত বৰ্তমান আন কোনো নাই৷ ওলাই যাম বুলি হাজাৰবাৰ ভাবিও তেওঁ বিশেষ কাৰণত আবদ্ধ হৈ থাকিব লগীয়াত পৰিছে৷
বৰুৱানীৰ আলমাৰিৰ ভিতৰত তেওঁৰ ডাড়িখুৰোৱা সৰু আইনাখন আকৌ কেনেকৈ সোমালহি? এইবাৰ এনেই আইনাখন তুলি ল'লে তেওঁ - প্ৰায় ষাঠিবছৰ গৰকা মানুহজনক বাৰু জীৱনযুদ্ধত ভাগৰুৱা যেন লাগেনে মুখখন চালে? নাই তেনেকুৱা একো নাই, আইনাত একোৱেই নেদেখিলে তেওঁ৷
কেৰেককৈ সৰু শব্দ এটা আকৌ হ'ল, আলমাৰিটো বন্ধ কৰি দিলে৷
পুনৰ মেজৰ ওপৰত থকা কিতাপখন তুলি ল'লে এইবাৰ৷ বেয়া হোৱা নাই, ই বুবুলে সৰুকৈ যদিও ভালেই উলিয়াইছে কিতাপখন৷ বুবুল ল'ৰাটো ভাল, তাক লৈ তেওঁৰ চিন্তা নাই তেনেকৈ৷ কিন্তু ডাঙৰ ল'ৰা ৰুবুল? সি পঞ্চমমানত থাকোতেই মৰমৰ আইতাকজনী ঢুকোৱাৰ পৰাই নাস্তিক হৈ পৰিল সি৷ কিযে হ'ব ল'ৰাটোৰ৷নামঘৰলৈ নেযায়৷ ধূপ ডালো নজলায় কেতিয়াও৷ বোলে ধৰ্ম কৰি কি হ'ব? ভগৱান আছে যদি আইতাক ইমান কষ্ট কিয় দিলে? সৰুমাহীৰ গাত কি দোষ আছিল, মহাই মাহীৰ মৃত্যুৰ এবছৰ নহওঁতেই কিয় বিয়া পাতিলে, ভগৱানে তেতিয়া নাক বজাই শুই আছিল নেকি? দেউতাই কথাই কথাই কৃষ্ণ কৃষ্ণ কৰাৰ ফলত লাভ কিনো হৈছে ঘৰখনৰ৷ ইত্যাদি ইত্যাদি৷ চুলিয়ে ডাড়িয়ে চেহেৰাও তাৰ যিটোহে হৈছে পাই৷
সিটো কোঠাত ৰাইজৰ মাত ক্ৰমে কোঢ়াললৈ পৰিবৰ্তন হোৱা যেন লাগিছে৷ তেওঁ ইয়াতে লুকাই আছে বুলি গম পাইছে নেকি বাৰু ৰাইজে? আলমাৰিটোৰ কাষতে কুচিমুচি লুকাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, তাৰ পৰা বাহিৰৰ কথাবোৰো প্ৰায় ভালদৰেই শুনিবলৈ পায়৷ কিতাপখন হাততে থাকিল, অন্ততঃ আমনি নেলাগিব এতিয়া, ভালকৈ পঢ়াই নাই এতিয়াও৷
ৰাইজে কিবা এটা কথা বুবুল আৰু ৰুবুলক বৰ জোৰ দি কৈ আছে৷ বুবুলে কিবা অনুনয় বিনয় কৰি থকা যেন লাগিল৷ ঘৰখনলৈ আৰু অমংগল চপাবলৈ তেওঁৰ মন নাই কিন্তু তেওঁযে অবৰূদ্ধ আৰু বৰ নিৰুপায় এতিয়া! বৰুৱানী বোধহয় বেলেগ কোঠাত আছে৷ এইবাৰ কোনোবা অহাযেন পাই অলপ সন্ত্ৰষ্ট হ'ল বৰুৱা৷ ৰুবুল তেওঁ থকা কোঠাটোলৈ আহিল খৰখোজেৰে, পিছে পিছে বুবুল৷ বুবুলে কোঠাত সোমায়েই দুৱাৰখন জপাই দিলে৷ তেওঁ থকা ফালে সিহঁতে চোৱাই নাই, গতিকে দেখাৰ প্ৰশ্নই নুঠে৷ জপৰাচুলিয়া ৰুবুলটোৰ এই কেকটাচৰ নিচিনা হেয়াৰস্টাইলটোৱে কেইদিনমানৰ পৰা তেওঁক বৰ বেছি আমনি কৰিছে দেখোন, কিবা ভাল নেলাগে৷ আগতেও ঘৰৰ সকলোৱে কিমানবাৰ যে ক'লে বোপাই চুলিবোৰ ঠিয় ঠিয়কৈ নেৰাখিবি চোন, কেটেলাপহু নে ভুচুংপহু ধৰিবই নোৱাৰি৷ সি নেমানে৷ বুবুলে কিবা বুজাইছে ককায়েকক৷ একোবত ৰুবুলে কোৱা যেন পালে, "হ'ব দে ঠিক আছে৷তহঁতে সকলোৱে বিচাৰিছ যেতিয়া...."
ভায়েকে কান্ধত লৈ থকা গামোচাখনকে নিজৰ গাত মেৰিয়াই লৈ ৰুবুল কোঠাটোৰ পৰা ওলাই গ'ল৷ বৰুৱাই শুনিলে সি কোৱা- "ৰাইজ দায়দোষ নধৰি ভাতমুঠি ধৰিব আৰু, চুলিখিনি এতিয়াই খুৰাই পেলাম আৰু আপোনালোকে যি কয় তাকেই কৰিম...."৷
কোঠাটোৰ পৰা ওলাই যাব খুজিও সৰু শব্দ এটা শুনি টকলামূৰীয়া বুবুল ৰৈ গ'ল৷ আলমাৰিটোৰ চুকত স্মৰণিকাখন যেন এইমাত্ৰ পৰি গৈছে, সেইখন আকৌ তালৈ গ'ল কেনেকৈ? এচাটি চেঁচা বতাহে দুৱাৰৰ পৰ্দাখনৰ লগতে তাৰো খালি গাটো যেন হঠাতে জোকাৰি গ'ল৷.... +++++++
৩/৩/২০১৪৷
No comments:
Post a Comment